„Słowa o ścianach łazienek”: nieudolne momenty fantazji mieszają dobre intencje komedia dla nastolatków
Trzech wymyślonych przyjaciół bohatera, mających na celu udramatyzowanie skutków choroby psychicznej, przedstawia się jako karykatura.
Czasami Słowa na ścianach łazienek przypominają poważną komedię dla nastolatków w stylu filmów Johna Hughesa lub niedawnego Kochanie, Szymonie, z optymistyczną, oryginalną muzyką techno-pop od Chainsmokers po sprytnego i nonszalanckiego bohatera opowiadającego swoją własną historię, po obowiązkową kawiarnię i szkolne sceny taneczne, po słodki romans między dwojgiem pozornie niedopasowanych dzieciaków z różnych światów, które początkowo spotykają się słodkie i zderzają się, ale w końcu odkryją, że mają… tak… o wiele więcej wspólnego, niż ktokolwiek by pomyślał.
Równie często zanurzamy się w historię horroru/fantasy, gdy główny bohater jest wyśmiewany i pogardzany przez niewidzialnego dręczyciela o mechaniczno-barytonowym głosie, odwiedzany przez trio wyimaginowanych przyjaciół i doświadcza przerażających halucynacji, w których ludzie i pokoje są podpalane, a złowieszczy czarny dym spowija pokój.
LD Entertainment & Roadside Attractions przedstawia film wyreżyserowany przez Thora Freudenthala i napisany przez Nicka Navedę na podstawie książki Julii Walton. Oceniono na PG-13 (dla treści tematycznych dla dorosłych, dotyczących chorób psychicznych, niektórych nawiązań seksualnych, wulgarnego języka i palenia). Czas trwania: 111 minut. Teraz pokazywany w lokalnych teatrach.
Te drastyczne zmiany tonu mają na celu zilustrowanie, jak wygląda życie starszego roku liceum Adama Petrazelli (Charlie Plummer), u którego zdiagnozowano schizofrenię i nigdy nie wie, kiedy doświadczy kolejnego epizodu, w którym zaczną mu się trząść ręce i Usłyszy głosy, a może nawet stanie się agresywny, gdy będzie próbował uciec przed demonami, które istnieją tylko w jego głowie.
Oparta na powieści o tym samym tytule i wyreżyserowana przez Thora Freudenthala, Words on Bathroom Walls wyraźnie ma być pełnym szacunku i prowokującym do myślenia podejściem do choroby psychicznej, bez uszkadzania niszczących skutków, jakie choroba ta ma nie tylko na Adama, ale także na innych. którzy go kochają. Ma więcej niż kilka czułych i wzruszających momentów, czy Adam niepewnie wdaje się w romans z genialną dziewczyną o imieniu Maya (Taylor Russell), która ma swój własny sekret; dosłownie spowiada się życzliwemu ojcu Patrickowi (Andy Garcia) lub ściera się z matką (Molly Parker) i jej nowym mężem (Walton Goggins), którzy chcą tylko tego, co najlepsze dla Adama – nawet jeśli nie zawsze wiedzą, co jest dla niego najlepsze.
Wszystko dobrze i dobrze. Niestety droga staje się zbyt wyboista w halucynacyjnych scenach, gdy spotykamy wymyślonych przyjaciół Adama: Joaquina (Devon Bostick), nieco smukłego, typowego najlepszego kumpla nastoletniego filmu, który nakłania Adama do działania zgodnie ze swoimi romantycznymi impulsami; groźny ochroniarz (Lobo Sebastian), który ma na sobie dres i aluminiowy kij i zawsze ostrzega Adama przed nadchodzącym niebezpieczeństwem, oraz Rebecca (AnnaSophia Robb), lekkomyślna hippiska. Są karykaturami i rozpraszają, i chociaż to urządzenie mogło zadziałać w powieści, tutaj jest nieskuteczne. Poza tym kilka późnych dramatycznych momentów brzmi fałszywie i przygnębionych.
Charlie Plummer i Taylor Russell są słodcy, wspaniali i autentyczni jako Adam i Maya, a wiarygodni weterani Molly Parker, Walton Goggins i Andy Garcia również wykonują świetną robotę. Words on Bathroom Walls ma swoje momenty, a jego serce jest we właściwym miejscu, ale błędy są zbyt liczne i zbyt duże, aby historia mogła ponieść dzień.
Zarejestruj się naBiuletyn Rozrywkowy
Dziękujemy za zarejestrowanie się!
Sprawdź w swojej skrzynce odbiorczej powitalną wiadomość e-mail.
E-mail (wymagany) Rejestrując się, zgadzasz się na nasze Informacja o prywatności a użytkownicy europejscy zgadzają się na politykę przesyłania danych. SubskrybujTaqsam: