„Upadek”: dokuczliwa kwestia odwraca uwagę od reżyserskiego debiutu Viggo Mortensena
Dramat oparty na dobrych intencjach nigdy nie wyjaśnia, dlaczego porządny mężczyzna miałby trzymać się blisko swojego obrzydliwego ojca.
Aktor Viggo Mortensen debiutuje jako reżyser w Falling, jednym z trzech aktualnych filmów (wraz z nadchodzącym pojazdem Anthony'ego Hopkinsa Ojciec i dwuręcznym pojazdem Stanleya Tucci-Colina Firtha). Supernowa) o początku demencji i jej niezwykle bolesnym wpływie nie tylko na pacjenta, ale także na otaczających go członków rodziny.
Quiver Distribution przedstawia film napisany i wyreżyserowany przez Viggo Mortensena. Ocena R (za cały język, w tym obraźliwe obelgi, wulgarne odniesienia do seksu, krótką seksualność i nagość). Czas trwania: 112 minut. Dostępne w piątek na żądanie.
Niestety, choć ma dobre intencje i jest sfotografowany z dbałością o szczegóły, jest to odległa trzecia część tych dwóch znakomitych filmów, pomimo doskonałej pracy Mortensena jako cierpliwego syna i wyrzeźbionego weterana, aktora charakterystycznego Lance'a Henriksena ( Terminator, Obcy) jako jego zgorzkniały, zły, homofobiczny i podły ojciec, który cierpi na demencję i nie jest już w stanie żyć samodzielnie.
I na tym polega niemożliwy do pokonania problem z Upadkiem: nie chodzi o to, że choroba zepsuła Willisa Henriksena i jakoś zmieniła go w okrutnego potwora; jak dowiadujemy się z retrospekcji w odcieniach sepii, zawsze był w większości okropnym człowiekiem i przez całą historię nie możemy przestać się zastanawiać, dlaczego John Mortensena nie zerwał więzi ze starym człowiekiem kilkadziesiąt lat wcześniej. (W jednej z najdziwniejszych scen w najnowszej historii kina, 5-letni John, grany przez Grady'ego McKenzie, poluje ze swoim ojcem, granym przez Sverrira Gudnasona w scenach retrospekcji. Cudem chłopiec strzela i zabija kaczkę i przynoszą ją do domu, po czym mały John upiera się, że martwa kaczka należy do niego, i zabiera ją do wanny jak ukochaną zabawkę, ku uciesze rodziców. Czekaj, co?!)
Falling otwiera się z Johnem i Willisem w samolocie, gdzie Willis ma odcinek, w którym skacze ze swojego miejsca, głośno deklaruje, że idzie na górę, aby zobaczyć matkę Johna, chwyta drinka od pasażera i powoduje ogromne zamieszanie. Steward od niechcenia pyta, czy jest jakiś problem, a John mówi, że wszystko jest pod kontrolą, a steward po prostu wzrusza ramionami, co czyni ją najgorszą stewardessą w najnowszej historii filmu. Gdy John i Willis wylądują, udają się do domu Johna w Kalifornii, który dzieli z mężem Ericiem (Terry Chen), pielęgniarką i ich córką Moniką (Gabby Velis). Willis wydaje się naprawdę kochać swoją wnuczkę, ale nie kryje pogardy dla Erica. Kilka dni później, podczas lunchu na podwórku, Willis atakuje siostrę Johna Sarah (Laura Linney) i jej dwoje nastoletnich dzieci, udowadniając, że jest przestępcą równych szans. Scenarzysta-reżyser Mortensen od czasu do czasu zagłębia się w przeszłość, aby pokazać nam krótkie chwile, kiedy Willis może być czarujący, ale te sekwencje retrospekcji dotyczą głównie Willisa, który raz po raz rujnuje rzeczy dla rodziny.
Henriksen wykonuje świetną robotę jako ktoś, kto zawsze był dumny z bycia staromodnym, tradycyjnym mężczyzną, facetem, który potrafi prowadzić farmę, pracować długie dni i wzbudzać szacunek, podczas gdy w rzeczywistości mógł być tym wszystkim rzeczy, ale był też samolubny, małostkowy, irracjonalny i mały. Mortensen uderza w subtelne i poruszające nuty jako John, który jest zdeterminowany, by nie pozwolić ojcu już zagłębiać się w jego skórę, który po prostu chce zapewnić ojcu odrobinę komfortu i troski, gdy ucieka z tego świata. To cudowna i bezinteresowna ofiara i nie można nie podziwiać Johna – nawet jeśli odpycha nas Willis i jego kokon nienawiści.
Zarejestruj się naBiuletyn Rozrywkowy
Dziękujemy za zarejestrowanie się!
Sprawdź w swojej skrzynce odbiorczej powitalną wiadomość e-mail.
E-mail (wymagany) Rejestrując się, zgadzasz się na nasze Polityka prywatności a użytkownicy europejscy zgadzają się na politykę przesyłania danych. Subskrybuj
Taqsam: