Ron i Clint Howard opowiadają historię sukcesu Hollywood w pamiętniku z dzieciństwa
Chłopcy są dokładnie tym, czego można oczekiwać od starszego brata, który grał Opie Taylor i Richiego Cunninghama oraz jego młodszego rodzeństwa, najbardziej znanego jako aktor dziecięcy dzięki swojej trzyletniej roli u boku niedźwiedzia w Gentle Ben.
Jak to było dorastać w telewizji? To pytanie, wraz ze śmiercią ich ojca w 2017 roku, skłoniło Rona Howarda i jego brata Clinta do wspólnego napisania pamiętnika z dzieciństwa.
Chłopcy (William Morrow) są dokładnie tym, czego można oczekiwać od starszego brata, który grał Opie Taylor i Richiego Cunninghama oraz jego młodszego rodzeństwa, najbardziej znanego jako aktor dziecięcy dzięki swojej trzyletniej roli u boku niedźwiedzia w Gentle Ben. Jest zdrowy, poważny i zawiera tyle ciekawostek o Mayberry i Happy Days, by zadowolić zagorzałych fanów.
Bracia naprzemiennie pisali fragmenty większości rozdziałów, dzieląc się swoimi historiami i rozmyślając o tym, jak mieli szczęście, że jako dzieci przeżyli w Hollywood. Książka jest dedykowana ich rodzicom, Rance i Jean Howard, którzy zasługują na uznanie za pomoc swoim dzieciom w osiągnięciu sławy. W pewnym momencie w latach 60. Ron — wtedy był Ronnym — był jedną z najsłynniejszych postaci w telewizji. Zrobił matematykę pewnego dnia podczas sporu o kontrakt Sandy'ego Koufaxa i zdał sobie sprawę, że zarabia więcej pieniędzy niż leworęczny as Dodgersów.
To duża presja, by wywrzeć na dzieciaku jeszcze w szkole podstawowej, ale Howardowie nie są typową hollywoodzką rodziną. Rance przeniósł rodzinę na zachód z Nowego Jorku (on i Jean dorastali w Oklahomie i ścigali swoje marzenia aktorskie do Wielkiego Jabłka), aby wykorzystać rosnącą popularność telewizji. Intencją, oczywiście, było wspieranie rodziny jako aktora w średnim wieku w westernach, dramatach wojskowych i serialach policyjnych. Ale tym Howardem, który bez przerwy trafiał do obsady, byłem ja, pisze Ron. Dostałem prawie każdą część, do której brałem udział w przesłuchaniu. Dzięki moim piegom i rudym włosom miałam idealnie zdrowe, gee-willikers, wyglądające na późną erę Eisenhowera.
Ronny nosił Opie's Keds przez osiem lat w The Andy Griffith Show, przestrzegając kalifornijskiego prawa pracy dzieci i uczęszczając do szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum, kiedy nie był uczony na planie. Ale to nie były tylko gwiżdżące piosenki tematyczne i utwory ze śmiechem. Ron dzieli się kilkoma przykładami tego, co nazywa zawstydzeniem Opie, i przypisuje ojcu, że nauczył go być wystarczająco twardym, by od czasu do czasu walczyć z łobuzami.
Historia Clinta też jest niezachwiana. Nie poruszał się po sławie tak zręcznie jak jego starszy brat i zaczął nadużywać narkotyków jako nastolatek. Ale od dziesięcioleci jest trzeźwy i nadal pracuje jako aktor charakterystyczny, po części dlatego, że zawsze tak robił jego ojciec, zajęty obowiązkami domowymi w oczekiwaniu na dzwonek telefonu. W rzeczywistości w całej książce wyraźnie widać, że obaj bracia szanują swojego ojca – za karierę, którą im zapewnił, rady, których udzielał im przez całe życie, i wspaniały przykład jego małżeństwa z ich mamą.
Jest o wiele więcej do polecania, w tym plotki o Happy Days i szczegóły dotyczące tego, jak Ronowi udało się przejść z odnoszącego sukcesy aktora dziecięcego do nagrodzonego Oscarem reżysera filmowego. W końcu jest to niezwykła historia rodziny, która wybrała bardzo publiczną pracę, ale zdołała żyć według własnych prywatnych wartości w Ameryce, która dała im przestrzeń do tego.
Taqsam: