Aktor „znika” w roli legendarnego komika Lenny'ego Bruce'a w jednoosobowym show
Ronnie Marmo występuje w 90-minutowym solowym utworze wyreżyserowanym przez pochodzącego z Chicago Joe Mantegny i wyprodukowanego we współpracy z córką Lenny'ego, Kitty Bruce.
Nieco ponad dekadę temu aktor Ronnie Marmo po raz pierwszy poznał historię życia Lenny'ego Bruce'a, gdy jego przyjaciel, komik Charlie Brill, zapytał, czy interesuje go granie legendarnego komika w jednoosobowym serialu Lenny Bruce powraca i Chłopiec jest wkurzony.
Marmo dorastał na komedii akolitów Bruce'a, takich jak George Carlin i Richard Pryor, i przyznaje, że w tamtym czasie znał tylko podstawowe punkty rozmów na temat Bruce'a, ale nic więcej. Więc pomysł wkroczenia w jego osobowość był trochę przekonujący.
Charlie powiedział, że przypominam mu Lenny'ego, ale kilka lat zajęło mu namówienie mnie na występ, wspomina Marmo. W końcu to zrobiłem i zakochałem się w tym facecie.
„Nie jestem komikiem… jestem Lenny Bruce”
Kiedy: 23 października-grudzień 1
Gdzie: Royal George Theatre, 1641 N. Halsted
Bilety: 69- 79 USD
Informacje: lennybruceonstage.com
Jedynym haczykiem w serialu było to, że nie miał praw do materiału Bruce'a. To było bardziej jak opowiadanie historii, w przeciwieństwie do życia niesamowitym, tragicznym, pięknym życiem tego faceta, mówi Marmo. Postanowiłem więc napisać własną sztukę i wyruszyłem w pięcioletnią podróż odkrywczą.
Po udanych występach w Los Angeles i Nowym Jorku Marmo przedstawia swój spektakl Nie jestem komikiem… Jestem Lenny Bruce do Royal George Theatre. Marmo ponownie wciela się w Bruce'a w 90-minutowym solowym utworze wyreżyserowanym przez pochodzącego z Chicago Joe Mantegny i wyprodukowanego we współpracy z córką Bruce'a, Kitty Bruce.
Marmo stara się poprawić fakt, że całe pokolenia nie wiedzą, kim był Lenny. Myślą, że jest tylko postacią z Pani Maisel, mówi, nawiązując do przebojowej serii Amazon The Marvelous Mrs. Maisel, w której Bruce służy jako mentor dla głównego bohatera.
Podejście Marmo do historii Bruce'a sięga od dzieciństwa jako syna artysty, poprzez jego różne problemy prawne związane z postrzeganą nieprzyzwoitością jego czynu, aż do jego śmierci w 1966 roku z powodu przedawkowania w wieku 40 lat. Zmarł w trakcie apelacji w sprawie przekonanie o nieprzyzwoitości.
Ronnie zrobił tyle samo, aby wcielić się w rolę Lenny'ego, niż kiedykolwiek widziałem aktora w roli opartej na rzeczywistej osobie, zauważył Mantegna w e-mailu. Ilość badań, jakie przeprowadził, zarówno w celu napisania, jak i wykonania tego utworu, jest zdumiewająca.
Marmo wiedział, że chce włączyć do programu niektóre kontrowersyjne rutyny Bruce'a w stójce. Więc jego pierwszym krokiem było zdobycie zaufania Kitty Bruce, która była właścicielem praw do pracy ojca. Zajęło to prawie dekadę i wiele rozmów.
Myślę, że trwało to tak długo, ponieważ ludzie nie zawsze wykorzystywali imię jej ojca w najlepszych intencjach, mówi Marmo. Tylko tyle wiedziała. Z czasem zostaliśmy dobrymi przyjaciółmi.
Mantegna, który w połowie lat 70. zagrał rolę drugoplanową w chicagowskiej produkcji Lenny'ego Juliana Barry'ego w wieku 11 latNSTeatr uliczny uważa, że Marmo wnosi do tej roli wszystko, co możliwe.
Mantegna mówi, że fakt, że Kitty tak bardzo zaakceptowała rolę taty, którą przedstawia Ronnie, jest mocną weryfikacją tego, jak bardzo Ronnie udało się uwiecznić życie Lenny'ego.
Bruce przesuwał granice wszystkiego w swoich rutynach na stojąco. W I'm Not a Comedian znajdują się niektóre z bardziej kontrowersyjnych rutynowych działań Bruce'a, w tym bit N-word, który według Marmo jest próbą Bruce'a odebrania mocy słowu.
Tylko kilka osób poczuło się urażonych rutyną i, jak zauważa Marmo, wywołała ona wiele ciekawszych rozmów po koncercie.
Nienawidził hipokryzji i uwielbiał trzymać lustro przed społeczeństwem, a większości ludzi to się nie podobało, mówi. Chcieli, aby wszystko toczyło się dalej tak, jak wiedzieli, a to nie był Lenny Bruce.
Marmo, dyrektor artystyczny oddziałów Teatru 68 w Los Angeles i Nowym Jorku, przyznaje, że znikanie noc w noc pod postacią Lenny'ego Bruce'a ma swoje żniwo.
To jak siedzenie na terapii przez 90 minut, mówi, dodając: To żyje, to tak, jakbym przeżywał ten spektakl każdej nocy. Ale nawet po tylu występach czuję, że dopiero zaczynam, bo każdej nocy słyszę coś innego, czuję coś innego. To zabawne, rozdzierające serce i frustrujące.
Mary Houlihan jest lokalną niezależną pisarką.
Zarejestruj się naBiuletyn Rozrywkowy
Dziękujemy za zarejestrowanie się!
Sprawdź w swojej skrzynce odbiorczej powitalną wiadomość e-mail.
E-mail (wymagany) Rejestrując się, zgadzasz się na nasze Informacja o prywatności a użytkownicy europejscy zgadzają się na politykę przesyłania danych. SubskrybujTaqsam: