„Pain and Glory”: Pedro Almodovar sprawia, że chwile mają znaczenie
Emocje i przykuwające wzrok kolory opowiadają głęboko osobistą historię reżysera, z Antonio Banderasem na czele i pośrodku.
To lata sześćdziesiąte. Ksiądz w katolickiej szkole pyta obiecującego nowego ucznia o jego upodobania w sztuce.
Si, lubię Beatlesów i kino, mówi chłopiec, ku rozczarowaniu księdza.
Tutaj rozwiniemy Twoje gusta i skierujemy je do mniej pogańskich tematów – mówi.
Piękny i głęboko osobisty „Pain and Glory” Pedro Almodovara jest wypełniony takimi perfekcyjnymi, małymi chwilami — chwilami, które sprawiają, że się uśmiechamy, chwilami, które sprawiają, że trochę się dusimy, chwilami, które rezonują.
Sony Pictures Classics przedstawia film napisany i wyreżyserowany przez Pedro Almodovara. Ocena R (do zażywania narkotyków, niektóre graficzne nagość i język). W języku hiszpańskim z angielskimi napisami. Czas trwania: 113 minut. Otwiera się w piątek w lokalnych teatrach.
Chwile przeskakujące dzięki wspaniałym, żywym kolorom. (Nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałem tak wiele uderzających odcieni czerwieni.) Stylizowany i meta-wycinek autoprezentacji Almodovara jest równie oszałamiający wizualnie, co skuteczny emocjonalnie.
Antonio Banderas przedstawia coś, co może być tylko występem jego kariery jako Salvador Mallo, reżysera filmowego, który odniósł wielki sukces kilkadziesiąt lat temu, ale nie pracował od lat. Teraz, w późnym wieku średnim, Salvador mieszka samotnie w Madrycie, nękany tak wieloma dolegliwościami, od wyniszczających problemów z kręgosłupem, przez szumy uszne, migreny, rozdzierające bóle mięśni i stawów, po depresję i paraliżujący lęk. Otrzymujemy animowane sekwencje opisujące historię choroby Salvadora.
Jakieś 32 lata temu, podczas kręcenia jednego z sztandarowych filmów Salvadora, pokłócił się ze swoim głównym bohaterem, Alberto (Asier Etxeandia) o jego napędzany heroiną, przesadny występ. Od tego czasu nie rozmawiali, ale w kinie, który ma pokazać odrestaurowaną wersję filmu, a następnie na pytania i odpowiedzi z Salvadorem, kontaktuje się z Alberto.
Podobnie jak Salvador, Alberto już dawno minął, choć nadal jest dość popularny w niektórych kieszeniach. (Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo mnie lubią na Islandii, zauważa.) Nadal bierze heroinę, której Salvador nigdy nie próbował – aż do teraz.
Wysoce wątpliwa decyzja, Salvador.
Gdy Salvador i Alberto wygłaszają swoje żale, a Salvador zajmuje się swoją umierającą, kłującą matką (Julieta Serrano), która mówi Salvadorowi: „Nigdy nie byłeś dobrym synem, od czasu do czasu wracamy wspomnieniami do dzieciństwa Salvadora w prowincjonalnej klasie robotniczej w Walencji w latach sześćdziesiątych, gdzie Asier Flores wykonywał świetną robotę jako młody Salvador, a Penelope Cruz (jak Banderas, ostoja Almodovarów) zamieniała się w rolę jego matki. Wypełnia ją zaciekła, opiekuńcza miłość do swojego uzdolnionego syna i jest zdeterminowana, aby zrobić wszystko, aby pomóc mu osiągnąć swój potencjał, ale jest też skłonna do popadania w swój kompleks męczennika i pomstowania na taką czy inną niesprawiedliwość. (Nie, żeby niektóre z jej narzekań nie były całkiem uzasadnione).
Pain and Glory jest wypełniony pamiętnymi spostrzeżeniami, jak wtedy, gdy Alberto mówi: „Uzależnienie to niewola”, albo gdy postać zauważa: „Może miłość może przenosić góry”. Ale nie wystarczy uratować ukochaną osobę. W retrospekcji jest urocza sekwencja, w której młody Salvador uczy miejscowego majsterkowicza, jak czytać i pisać. Spotkanie Salvadora z miłością jego życia jest przedstawione z czułością i ciepłem.
Tak wiele małych, stosunkowo wyciszonych scen, które składają się na piękny fragment pamięci z cennymi spostrzeżeniami na temat dużego obrazu.
Zarejestruj się naBiuletyn Rozrywkowy
Dziękujemy za zarejestrowanie się!
Sprawdź w swojej skrzynce odbiorczej powitalną wiadomość e-mail.
E-mail (wymagany) Rejestrując się, zgadzasz się na nasze Polityka prywatności a użytkownicy europejscy zgadzają się na politykę przesyłania danych. SubskrybujTaqsam: