Wspominając Apollo 13 w wieku 50 lat: „Houston, mieliśmy problem”

Jak widzi dowódca misji James Lovell, ma niesamowite szczęście. Nie tylko przeżył najbardziej wstrząsający księżycowy strzał NASA, ale jest w pobliżu, aby uczcić jego złotą rocznicę.

Na zdjęciu 10 kwietnia 1970 r. astronauci Apollo 13, Fred Haise (od lewej), Jack Swigert i Jim Lovell zbierają się na zdjęcie na dzień przed startem.

NASA/przez AP

PRZYLĄDEK CANAVERAL, Floryda — astronauci Apollo 13 nigdy nie zastanawiali się nad numerem swojej misji, gdy 50 lat temu polecieli na Księżyc. Nawet gdy ich zbiornik z tlenem pękł dwa dni później — 13 kwietnia.

Jim Lovell i Fred Haise twierdzą, że nie są przesądni. Używają nawet 13 w swoich adresach e-mail.

Jak widzi dowódca misji Lovell, ma niesamowite szczęście. Nie tylko przeżył najbardziej wstrząsający księżycowy strzał NASA, ale jest w pobliżu, aby uczcić jego złotą rocznicę.

Wciąż żyję. 92-letni Lovell powiedział w wywiadzie dla The Associated Press ze swojego domu w Lake Forest w stanie Illinois, dopóki mogę oddychać.

Pół wieku później Apollo 13 nadal uważany jest za najlepszą godzinę w Kontroli Misji.

To zdjęcie z 17 kwietnia 1970 roku udostępnione przez NASA pokazuje poważnie uszkodzony moduł serwisowy Apollo 13 po oddzieleniu od księżycowego modułu/modułu dowodzenia. Cały panel modułu serwisowego został zdmuchnięty przez eksplozję zbiornika z tlenem.

AP

Lovell nazywa to cudownym wyzdrowieniem.

Haise, podobnie jak wielu innych, uważa to za najbardziej udaną porażkę NASA.

To była wielka misja, powiedział 86-letni Haise. Pokazał, co można zrobić, jeśli ludzie użyją swoich umysłów i odrobiny pomysłowości.

Jako pilot modułu księżycowego, Haise stałby się szóstym człowiekiem, który chodził po księżycu, podążając za Lovellem na zakurzoną szarą powierzchnię. Eksplozja zbiornika z tlenem okradła ich z lądowania na Księżycu, które byłoby trzecim przez NASA, dziewięć miesięcy po tym, jak Neil Armstrong i Buzz Aldrin z Apollo 11 postawili pierwsze kroki ludzkości na Księżycu.

Teraz pandemia koronawirusa okradła ich z obchodów rocznicy. Uroczystości zostały wstrzymane, m.in. w Kennedy Space Center na Florydzie, gdzie misja rozpoczęła się 11 kwietnia 1970 roku, w sobotę podobnie jak w tym roku.

Na zdjęciu udostępnionym przez NASA z 15 kwietnia 1970 r. grupa kontrolerów lotu zebrała się wokół konsoli Glenna S. Lunneya (na pierwszym planie, siedzący), dyrektora lotu Shift 4, w pokoju kontrolnym Mission Operations Control Center w Houston. Ich uwagę zwraca mapa pogody proponowanego miejsca lądowania Apollo 13 na Oceanie Spokojnym.

AP

To nie powstrzyma Haise'a, który nadal mieszka w Houston, od zaznaczenia tego, co nazywa dniem boomu w poniedziałek, jak to robi każdego 13 kwietnia.

Planetarium Adlera w Chicago upamiętnia to wydarzenie nową wirtualną wystawą, na której astronauta opowiada o misji wraz z 13 artefaktami i fotografiami z kolekcji aktualnie eksponowanej w muzeum. Misja Księżyc eksponat (który nie jest otwarty/dostępny podczas wyłączenia koronawirusa).

Ta rzeźba w Planetarium Adlera pokazuje moment podczas misji Apollo 13, kiedy astronauta James Lovell spojrzał na Ziemię z kapsuły w kosmosie. Na wirtualnej wystawie Adlera 13 historii z kapitanem Jamesem Lovellem można usłyszeć, jak Lovell opisuje uczucie bycia tak daleko od domu, że mógłby pokryć kciukiem całą ziemię.

Dzięki uprzejmości Planetarium Adlera

Ponadto Adler udostępnia również online niedawno odkryty wywiad z Lovell z 2016 roku , w której omawia misję i przetrwanie poważnego kryzysu.

Lovell, Haise i Jack Swigert, którzy zginęli w ostatniej chwili w 1982 roku, byli już prawie w blasku księżyca, kiedy usłyszeli huk i poczuli dreszcz. Jeden z dwóch zbiorników tlenu pękł w module serwisowym statku kosmicznego.

Napięte słowa, które nastąpiły po nim, są tematem kosmicznej — i filmowej — sławy.

OK, Houston, mamy tu problem, przez radio Swigert, pilot modułu dowodzenia.

To jest Houston. Powiedz jeszcze raz, proszę.

Houston, mieliśmy problem, wtrącił Lovell.

Lovell zgłosił nagły spadek napięcia w jednym z dwóch głównych obwodów elektrycznych. W ciągu kilku sekund Mission Control w Houston zauważyło, że odczyty ciśnienia uszkodzonego zbiornika z tlenem spadły do ​​zera. Wybuch zniszczył również dwa ogniwa paliwowe generujące energię elektryczną i uszkodził trzecie.

Związane z

Astronauta James Lovell: „Idziemy do nieba, kiedy się urodzimy” — podcast

50 lat po Apollo 8 były astronauta Jim Lovell nie żałuje

Kiedy Lovell wyjrzał przez okno i zobaczył tlen uciekający w czarną pustkę, wiedział, że jego lądowanie na Księżycu również się wymyka. Odsunął na bok wszystkie emocje.

Nie lądowanie na Księżycu lub śmierć w kosmosie to dwie różne rzeczy, wyjaśnił Lovell, więc zapomnieliśmy o lądowaniu na Księżycu. To było przetrwanie. Jak dotrzemy do domu?

Astronauci znajdowali się 200 000 mil (322 000 kilometrów) od Ziemi. Powrót żywy wymagałby spokoju, umiejętności i, tak, szczęścia.

Wybuch nie mógł nastąpić w lepszym czasie, powiedział Lovell.

Dużo wcześniej, jak powiedział, astronauci nie mieliby wystarczającej mocy elektrycznej, aby okrążyć Księżyc i wystrzelić z powrotem na Ziemię, aby się rozbić. Wybuch na orbicie księżycowej lub, co gorsza, kiedy Lovell i Haise byli na powierzchni, to byłby koniec.

Myślę, że mieliśmy boską pomoc w tym locie, powiedział Lovell.

Przerwana misja przeszła z tak monotonnej, że żadna z głównych sieci telewizyjnych nie nadawała programu astronautów na kilka minut przed wybuchem, w dramat o życiu i śmierci, który ogarnął cały świat.

Gdy dyrektor lotu Gene Kranz i jego zespół w Houston ścigali się, aby opracować plan ratunkowy, astronauci zachowali spokój. Był to czwarty lot kosmiczny Lovella – jego drugi na Księżycu – i pierwszy i jedyny dla Haise i Swigert.

Ciemne myśli zawsze przelatywały przez nasze umysły, ale po cichu. Nie rozmawialiśmy o tym, powiedział Lovell.

Dodano Haise: Nigdy nie osiągnęliśmy punktu, w którym nie było już nic do zrobienia. Więc nie, nigdy nie doszliśmy do punktu, w którym powiedzieliśmy: „Cóż, umrzemy”.

Biały Dom, mniej pewny siebie, zażądał szans. Kranz odmówił, pozostawiając innym, aby postawić szanse załogi na 50-50. W jego umyśle nie było wątpliwości, nie było miejsca na porażkę — tylko sukces.

Właściwie to była nazwa gry: zabiorę je do domu. Mój zespół zabierze je do domu. Odwieziemy ich do domu, przypomniał Kranz.

Dla przypomnienia, Kranz nigdy nie powiedział, że porażka nie wchodzi w grę. Linia jest czysta Hollywood, stworzona do filmu Apollo 13 z 1995 roku z Edem Harrisem jako Kranzem i Tomem Hanksem jako Lovellem.

Kontrolerzy lotu weszli w tryb kryzysowy. Natychmiast nakazali zamknięcie modułu dowodzenia Odyssey, aby zachować resztki energii, a astronauci przenieśli się do modułu księżycowego Aquarius, obecnie łodzi ratunkowej.

To zdjęcie udostępnione przez NASA w kwietniu 1970 roku pokazuje wnętrze modułu księżycowego Apollo 13 ze skrzynką pocztową, urządzeniem ad hoc, które załoga zmontowała w kosmosie, aby usunąć dwutlenek węgla z powietrza. Został zaprojektowany i przetestowany na ziemi w Houston. Z powodu eksplozji jednego ze zbiorników tlenu w module serwisowym, trzej mężczyźni musieli użyć modułu księżycowego jako łodzi ratunkowej w drodze powrotnej na Ziemię.

AP

Lovell powiedział, że jednym z najgorszych punktów było uświadomienie sobie, że będą ciasni w lądowniku.

Został zaprojektowany dla dwóch osób na dwa dni. Byliśmy w trzy osoby przez cztery dni.

Przeciążenie dwutlenkiem węgla z oddychania groziło ich śmiercią.

Inżynierowie starali się wymyślić, jak przekształcić kwadratowe kanistry oczyszczające powietrze w martwej kapsule w okrągłe, które zmieściłyby się w ich tymczasowym domu.

Ich nieszablonowe, wygodne rozwiązanie, wykorzystujące resztki statków kosmicznych, zadziałało. Ale było tak wilgotno i zimno, że astronauci nie mogli spać. Kondensacja pokryła ściany i okna, a temperatura była bliska zera.

Odwodniony i rozgorączkowany Haise miał najcięższy czas podczas sześciodniowej gehenny. Pomimo ogromnego stresu, Haise nie przypomina sobie żadnych krzyżówek wśród trzech pilotów testowych. Nawet Swigert wpasował się, mimo że dołączył do załogi zaledwie trzy dni przed startem. Zastąpił pilota modułu dowodzenia Kena Mattingly, który wraz z kolegami z załogi był narażony na niemiecką odrę, ale w przeciwieństwie do nich nie miał odporności.

Krążyły plotki, że astronauci schowali pigułki z trucizną na wypadek beznadziejnej sytuacji. Lovell rozwiał ten pogląd na pierwszej stronie swojej autobiografii z 1994 roku, Lost Moon, będącej podstawą filmu Apollo 13″.

Na tym zdjęciu z 17 kwietnia 1970 roku udostępnionym przez NASA moduł dowodzenia niosący spadochrony załogi Apollo 13 do wodowania na Oceanie Spokojnym.

AP

Splashdown w końcu nadszedł 17 kwietnia 1970 — bez żadnych gwarancji.

Astronauci zdołali zasilić swój moduł dowodzenia, unikając zwarć, ale tworząc wewnątrz deszcz, gdy statek kosmiczny zwalniał w atmosferze.

Zanik komunikacji trwał o 1 1/2 minuty dłużej niż normalnie. Kontrolerzy zaniepokoili się. W końcu nad Pacyfikiem pojawiły się trzy falujące spadochrony. Dopiero wtedy, powiedział Lovell, wiedzieliśmy, że to zrobiliśmy.

Astronauci nie mieli pojęcia, jak bardzo ich kosmiczny klif wpłynął na świat, dopóki nie dotarli do Honolulu. Prezydent Richard Nixon był tam, aby ich powitać.

Nigdy nie śniliśmy, że miliard ludzi śledzi nas w telewizji i radiu i czyta o nas w nagłówkach wszystkich opublikowanych gazet, zauważył Lovell w historii NASA.

Eksplozja czołgu została później powiązana z uszkodzeniami spowodowanymi przez przegrzanie elektryczne w testach naziemnych.

Apollo 13 pokazał pracę zespołową, koleżeństwo i to, z czego naprawdę powstała NASA, powiedział Mike Massimino z Columbia University, były astronauta wahadłowca.

Na nowej wirtualnej wystawie Planetarium Adlera, 13 historii z kapitanem Jamesem Lov cóż, dowiadujesz się, że załogi Apollo zauważyły ​​wiele punktów orientacyjnych na powierzchni Księżyca. Posłuchaj, jak Lovell opisuje, jak zobaczył wybitną księżycową górę i nieformalnie nazwał ją Mount Marilyn na cześć swojej żony. W 2018 roku obiekt ten został oficjalnie nazwany Mount Marilyn.

Zdjęcie dzięki uprzejmości NASA

W ciągu ostatnich dziesięcioleci Lovell i jego żona Marilyn, od prawie 68 lat, dyskutowali o tym, co by było, a co mogło być.

Skutkiem wszystkiego jest oczywiście to, że on żyje, powiedziała, i że przeżyliśmy te wszystkie lata.

Wkład: Miriam Di Nunzio, strona internetowa

Taqsam: