W przypadku nowych Blackhawków atmosfera hymnu United Center zapewnia wyjątkowe wzmocnienie przed grą
Tradycja wiwatowania podczas hymnu pozostaje tak żarliwa jak zawsze. Nowi gracze Hawks, nawet europejscy, nie mogą powstrzymać się od czerpania energii.
Obrońca Olli Maatta był 0-4 z Penguins przeciwko Blackhawks w United Center.
Nigdy nie zdobył punktów i miał ocenę minus-7. Te cztery razy słyszał, jak Jim Cornelison śpiewa hymn narodowy wśród kakofonii wiwatów, ale nigdy nie czerpał z tego motywacji.
Teraz sprawy mają się inaczej.
Hymn nadaje ton; fani tutaj są absolutnie niewiarygodni, powiedział Maatta. Pamiętam, kiedy [Pingwiny] przyjechały tutaj i się bawiły, zawsze był to budynek o wysokiej energii i zdecydowanie tak jest. Cieszę się, że jestem po tej stronie.
Po trzech meczach w tej siedmiomeczowej trybunie, tłumy Jastrzębi w United Center nie były tak hałaśliwe podczas gry i po bramkach, jak w poprzednich sezonach. Prawdopodobnie winny jest powolny start zespołu i spadająca wartość odsprzedaży biletów.
Ale tradycja wiwatowania podczas hymnu przed grą pozostaje tak żarliwa jak zawsze.
Z dynastią w lusterku wstecznym jest to jedna z części gry, która wciąż gwarantuje satysfakcję.
Napastnik Drake Caggiula, który odniósł więcej sukcesów jako przeciwnik drogowy w Chicago (wygrywając 2:0 z Oilers przed jego wymianą w zeszłym sezonie) niż Maatta, powiedział, że hymn przed meczem otwarcia domu w zeszły czwartek był najgłośniejszy, jaki słyszał.
I tak, za każdym razem zwraca baczną uwagę. Nie chodzi o to, że odgłosy hymnu przenikają jego tryb przedmeczowy i przygotowanie psychiczne – chodzi o to, że jego rutyna i przygotowania obracają się wokół hymnu.
Zanim gra się jeszcze zacznie, tłum wydaje się, że jest w to zajęty, a to po prostu pozwala ci wyjść z broni palącej i czuć się dobrze ze sobą, powiedział Caggiula. Oczywiście, im bardziej publiczność angażuje się podczas gry – nie tylko hymn narodowy – my też się tym żywimy.
Maatta się zgadza.
Każdy ma swoją rutynę i [hymn] część rutyny, do której jesteś w pewnym sensie zmuszony, i możesz użyć tego, aby spróbować wejść w ten tryb gry, powiedział. To rodzaj wskazówki, aby powiedzieć: „OK, zaczynamy”.
Zwyczaj NHL polegający na graniu hymnów krajów obu drużyn – przed poniedziałkowym meczem z Edmonton, Cornelison zdobył O Canada i The Star-Spangled Banner – zawsze miał nieco mniejszy wpływ niż w innych głównych ligach ze względu na międzynarodowe środowisko hokeja.
Maatta nigdy nie usłyszy hymnu fińskiego; inny nowicjusz Hawks, Robin Lehner, który przyznał, że nie przywiązuje zbytniej wagi do uroczystości przed meczem, nigdy nie słyszy szwedzkiego hymnu. To samo dotyczy innego Szweda Erika Gustafssona, Czechów Davida Kampfa i Dominika Kubalika oraz siedmiu graczy w składzie odwiedzającego Oilers.
Ale doświadczenie, przynajmniej w United Center, ma tendencję do przekraczania narodowości. Dla europejskich muzyków energia czerpie z pasji tłumu, a nie z znaczenia tekstów.
Wystarczy zapytać Kubalika, grającego swój pierwszy sezon w Stanach Zjednoczonych.
Wszyscy faceci mówili mi, że kiedy jest hymn narodowy, to zawsze jest szaleństwo – powiedział Kubalik. Nigdy wcześniej tego nie widziałem. Kiedy grałem na mistrzostwach świata w Bratysławie (Słowacja), ludzie śpiewali, ale nie byli tak głośni. Tutaj jest bardzo wyjątkowy.
Doświadczenia Kubalika na Słowacji odzwierciedlają to, co dzieje się na wielu innych arenach NHL, gdzie podczas hymnu tłumy milczą.
Ta atmosfera jest łatwa dla graczy, zaledwie kilka minut od upuszczenia krążka, aby się wyciszyć. Ale Chicago, pomimo zmagań Hawks, pozostaje inne.
Szczerze mówiąc, trudno nie [zwracać uwagi], powiedział Maatta. To sprawia, że jesteś naprawdę podekscytowany grą, naprawdę cię podkręca, więc to dobra rzecz.
Taqsam: