„Finding Neverland”, opowieść o pochodzeniu malowana po liczbach
Dawno, dawno temu (i bardzo dawno temu) Piotruś Pan był bardzo wyczekiwanym programem telewizyjnym NBC z udziałem Mary Martin i Cyrila Ritcharda, który przyniósł ze sobą takie samo wysokie oczekiwania dotyczące rzadko oglądanych, poprzedzających erę wideo, emisji Czarnoksiężnika z Krainy Oz. . Pierwszy lot Petera przez okno pokoju dziecięcego rodziny Darlingów stał się jednym z tych niewytłumaczalnie cudownych momentów, które na stałe pozostały w pamięci.
'ODKRYWAĆ NIBYLANDIĘ'
Zalecana
Kiedy: Do 4 grudnia
Gdzie: Cadillac Palace Theatre, 151 W. Randolph
Bilety: 27 USD - 123 USD
Informacje: www.BroadwayInChicago.com
Czas działania: 2 godziny i 35 minut, z jedną przerwą
W ostatnich dziesięcioleciach chłopiec, który stracił cień i nigdy nie chciał dorosnąć, cierpiał na nadmierną ekspozycję. Jego historia została opowiedziana nie tylko w wielu formatach – jako sztuki teatralne i musicale, filmy animowane i dramatyczne, nowe programy telewizyjne, balety i książki, które swobodnie nawiązują do opowieści, którą po raz pierwszy wymyślił JM Barrie, szkocki powieściopisarz i dramaturg. . Ale osobowość Petera została również dokooptowana, aby opisać wszystko, od syndromu zatrzymania rozwoju, przez transport powietrzny kubańskich dzieci do Stanów Zjednoczonych, po popularną od dawna markę masła orzechowego.
Teraz pojawia się wyrafinowany musical Finding Neverland, który został otwarty na Broadwayu w 2015 roku i został zainspirowany filmem z 2004 roku, w którym Johnny Depp jako Barrie i Kate Winslet jako jego młoda, przedwcześnie owdowiała przyjaciółka i muza, Sylvia Llewelyn Davies, której czterech synów zainspirował jego klasyczną sztukę Piotruś Pan lub Chłopiec, który nigdy nie dorósł.
Musical opowiada historię o pochodzeniu Piotrusia Pana (z wyraźnym pasmem śmiertelności), a w trakcie tego procesu sugeruje, w jaki sposób Barrie czerpał z własnej osobowości, a także z interakcji z Llewelynami, aby stworzyć dzieło, które zmienia prawdziwe życie w teatralną fantazję. Choć nosi lekkie echo opowieści Bauma z Oz (w których rodzina Doroty staje się bohaterami jej snu), ma niewiele z ich subtelnej magii.
Z dobrze przygotowaną, choć ogólną partyturą autorstwa Gary'ego Barlowa i Eliota Kennedy'ego oraz z książką Jamesa Grahama, która mówi o wiele więcej niż to konieczne (i mogłaby skorzystać na dużym wykończeniu), Neveland przybył teraz do Cadillac Palace Theatre w bogato inscenizowana, pomysłowo zaprojektowana krajowa produkcja touringowa.
Spektakl wyreżyserowany przez Diane Paulus (której wznowienia Pippina i włosów sprawiły, że jestem wyjątkowo zimny) i choreografowany przez Mię Michaels (której autorami są So You Think You Can Dance i Delirium Cirque du Soleil), spektakl może być czarujący i przykuwać wzrok w jednej chwili , ale irytująco nadpobudliwy i ciężkozbrojny następny. Zbyt często pojawia się poczucie, że jego twórcy nigdy nie mogli do końca zdecydować, czy powinien być skierowany do dorosłych, czy do dzieci. A w miejsce tajemnicy pojawia się psychobełkot i ekscentrycznie stylizowany ruch.
Wszystko zaczyna się, gdy Barrie (niedoceniany Kevin Kern), poprzednio odnoszący sukcesy londyński dramaturg, który uderzył w ścianę kreatywności, otrzymuje ostatnią szansę od swojego amerykańskiego producenta, Charlesa (Tom Hewitt), na napisanie serialu, który powstrzyma bankructwo. Przypadkowe spotkanie w Kensington Gardens z zamożną, ale żałobną Sylvią (graną z niezwykłą prostotą i gracją przez Christine Dwyer) i jej czterema małymi synami, którzy tęsknią za ojcem, okazuje się pod wieloma względami szczęśliwe, ponieważ życie w nieoczekiwany sposób.
Barrie, nieśmiała i wątpiąca w siebie, jest zamknięta w nieszczęśliwym małżeństwie z Mary (Crystal Kellogg), starającą się o status byłą aktorką, i wyraźnie pociąga ją Sylvia, podobnie jak pomimo ostrzeżeń jej matki (Joanna Glushak) ciągnie ją do niego. (Później dzielą piękny duet, Co dla mnie znaczysz). Barrie jest również zafascynowany dziećmi Sylvii, zwłaszcza książkowym, przygnębionym Peterem (Ben Krieger), który może być czymś w rodzaju jego alter ego; i bardziej psotny George (Finn Faulconer), Jake (Mitchell Wray) i Michael (Jordan Cole). Ci czterej młodzi aktorzy (którzy występują na zmianę z kilkoma innymi chłopcami) są wspaniali i okazują się szczególnie urzekać, gdy łączą siły jako zespół podwórkowy, by śpiewać Wszyscy jesteśmy z gwiazd.
W miarę postępów Barrie zaczyna wyczuwać, w jaki sposób może stworzyć uniwersalną historię o zagubionym chłopcu i jego paskudnym przeciwniku (jego producent jest wzorem dla Kapitana Haka), a kruche życie Sylvii jest inspiracją dla Tinkerbell i Wendy Darling. Tymczasem trupa angielskich aktorów, którzy mają wystąpić w nowym przedstawieniu Barrie (wszyscy skierowani do przesadnego grania w ten głośny występ aktorski), nie są zadowoleni z pracy w dziecięcej fantazji. Oczywiście wkrótce odkryją, że mają ogromny hit.
Scenograf Scott Pask, we współpracy z projektantem projekcji Jonem Driscollem, projektantem oświetlenia Kennethem Posnerem i projektantem kostiumów Suttirat Larlarb, wyczarowali epokę edwardiańską w pełnym Technicolor. Cukierek do oczu jest uroczy, z serią drzwi zręcznie rozmieszczonych w sekwencji Cyrk twojego umysłu. Ale tytuł tej sekwencji sugeruje, że ten potencjalnie pociągający musical może być zniechęcający.
Taqsam: